فکر اینکه تو بیای و من نباشم
خواب و  از چشای عاشقم میگیره
تازه باورم شده تموم دنیا
پیش آرزوی من خیلی حقیره
یاد لحظه رسیدنت میوفتم
  خنده تلخی روی لبام  می شینه
حاضرم دار و ندارم رو ببخشم
  تا که چشمام روی ماه تو  ببینه
تو همون ستاره پوشی که هنوز
جمعه هامو  گریه بارون میکنه
نگو شاید به نگاهت نرسم
  حتی فکرش من و داغون میکنه

یادمه وقتی بهم رسیدیم
تو زمینی بودی و هم رنگ خاک
من آسمونی بودم و هم سازه باد
تو به من راه رفتن با کفش های گلی روی اسفالت رو یاد دادی
و پرواز را از من آموختی ..... هرچند نیمه کاره
روزی بالهایم را برای تجربه کردن آغوش آسمان قرض گرفتی و
جاش قول دادی کفشهایت را به من بدهی...!

دوباره نامه ام برگشت خورد!
مثل همیشه
با مهر قرمز اداره پست
«گیرنده شناسایی نشد!!»
اما من باز هم
از خواب هایم
و شعرهای کودکیم
و کودکی شعرهایم
برایت خواهم نوشت
برای تو!
که تعبیر خواب ندیده ام هستی!!

و هيچـ كسـ نفهميد كهـ چهـ شدمـ...
نهـ ماهـ بودمـ، نهـ خورشيد...
اما هيچـ دليـ سراغـ مرا از آسمانـ تنهاييـ اشـ نگرفتـ
گوييـ ابرها هيچـ اند
و فقط ابرند و بايد ببارند...
و تنها باريدمـ...
خستهـ ام...

از تو و فاصله با تو، از تو و حضوری دلتنگ      
تنها مونده بغضی سنگین، که تو سینه می زنه چنگ        
این غم پنهونی من تو ندونستی چه تلخه
این تو خود شکستن من تو ندونستی چه سخته
کاشکی بودی تا ببینی لحظه هام بی تو می میرن
واسه ی با تو نبودن انتقام از من می گیرن